Gister se koerantopskrifte het weer getuig van die wonderlike verhouding tussen mens en hond.
Honde geniet gelyktydig ‘n absolute rampspoedige verhouding met die menslike ras, in sommige gevalle, terwyl mense soms oorboord gaan in hulle liefde vir ons.
En ons assosiasie met julle duur voort, waarskynlik as gevolg van ‘n algehele misverstand tussen ons twee spesies.
In die algemeen werk sulke klassieke misverstande goed. Kyk maar na mans en vrouens, ouers en kinders. Oral is voorbeelde van hoe lewende wesens saamleef in die valse geloof dat hulle goed is vir mekaar, en mekaar nodig het.
Op een of ander manier werk dit tog ten geode uit.
Het honde mense nodig? Ja. Julle krap ons agter die ore en dan voel ons asof ons konings is.
Het mense honde nodig?
Verseker. Ons waai ons sterte vir julle en daar is sin in die dag.
Julle gee ons kos, ons laat julle dink dat daar iewers ‘n bron van onuitputbare liefde is.
En sodoende skep ons dit, vir mekaar.
No comments:
Post a Comment