Friday, July 29, 2011

Die ‘skrywer’ praat uit die kas.

Stories en mites is natuurlike maniere waarmee mense die wêreld verklaar – totdat die wetenskap alles kom opdonner het.
Nou moet ons feitlik korrek wees.
Hoekom skryf ‘n hond dan ‘n blog, en hoekom het hy ‘n Facebook-bladsy?
Want die wetenskap en sy werklikheid is nie vir my genoeg nie.
Iemand in my posissie is gekwalifiseer om so ‘n stelling te maak – gaan kyk gerus na my CV.
En ek is een van ‘n menigte – gaan lees die populêre tydskrifte en luister na ons politici, en sê dan vir my ek is ‘n uitsondering!
Willem het in sy vorige blog verduidelik van die verskil tussen ekstroverte en introverte, maar hy het niks gesê oor ‘n deel van die bevolking wat in ‘n ander soort van kategorie val nie. Kom ons noem hulle die ‘letro-verte’.
 Letro-verte kommunikeer in skrif. Hulle lees wyd en het sodoende toegang tot die koppe van duisende ander mense. Hulle leef ‘n paar keer: as Oliver Twist, Pippie Langkous, Bennie Griesel en Lisbeth Salander. Hulle het honde soos Jock of the Bushveld en Willem.
Party van hulle skryf. En skryf is ‘n manier om jou idees aanmekaar te sit op papier, want, helaas, die skedel self het eenvoudig nie plek vir alles nie.
Dit is heerlik om te skryf.
Dit is nog lekkerder as iemand nou eintlik lees wat jy skryf, selfs al hou hulle nie van wat jy sê of hoe jy dit stel nie.
Speurhond Willem is ‘n karakter met sy eie stem. In hierdie blog oefen ek daai stem en gee dit plek om te praat.
Die internet het ons groot, gemene eksterne brein geword: ‘n plek om saam te dink in skrif en beeld. Dit behoort nie net aan feite nie – dit behoort aan menslike kreatiwiteit.
Willem is deel daarvan.

Wednesday, July 27, 2011

Oor ekstroverte



Is dit nie vreemd nie – daar is so baie mense wat net buite hul eie koppe kan dink!
As jy een van hulle is, sal jy dalk glad nie weet waarvan ek praat nie, tensy jy dit gou met ‘n paar vriende gaan bespreek.
Hierdie groep individue word vrylik as ‘ekstroverte’ geklassifiseer. Daar is baie verskillende definisies van die konsep: mense wat baie praat, mense wat van partytjies hou, mense wat hul energie kry deur die gemeensaamheid met ander.
Gesellige mense.
As jy nie ‘n ekstrovert is nie, maak dit jou noodwendig ‘n introvert? Moet alles altyd die een of die ander wees?

Gelukkig hoef ek myself nie aan so ‘n oorvereenvoudige klassifikasie te steur nie.

Maar om terug te kom na my oorspronklike punt van hoe daar gedink word: party ouens kan net dink as hulle praat, hardop, en hulle besef eers wat hulle eie opinies is so in die proses van dit oorvertel aan iemand anders.
Ander ouens vorm weer opinies sommer so deur die bespreking van die punt, en die slimmes onder hulle meng darem hul menings met die van die gesprekmaats, en kom sodoende byna altyd beter daarvan af.
Ditsem.
Ander weer maak hulle minds op sommer so in die eensaamheid van hul eie koppe, en klou dan onwrikbaar vas aan daardie idees.
Eng.
Gelukkig het jou kop vensters: oë en ore en neusgate. Honde s’n werk beter.
As jy tog net die feite deur hierdie vensters laat inkom en dit deeglik vermeng in ‘n dinkproses, aangehelp deur gesonde gesprek met ‘n paar slim mense, dan is jou kans goed dat jy tot stewige gevolgtrekkings sal kom.
Wees net gereed om dit te verander, met elke nuwe briesie wat waai.
Jou kop is nie ‘n blik vir ingemaakte gedagtes nie.

Daar is altyd ‘n ‘sell by...’ en ‘use by…’ datum op alles.

Nê.

Tuesday, July 12, 2011

Om te bly of te gly



Elke keer as ek terugkom van een van my reise en ek plak myself (uiteindelik!) neer op die swart stoel met die uitsig oor Stellenbosch se berge, dan wonder ek: wat op aarde het ek daar gemaak?
Uit die kombuis kom die geur van varsgemaakte, varsgemaalde koffie. Die kussing agter my rug is nét sag genoeg. Totaal stresloos.
Gister nog het ek paniekaanvalle gekry in ’n vliegtuig. Swaeltjies kruis die ewenaar jaarliks, maar nie 10km bo die grond teen ’n skeurende spoed gepak in ’n sardienblik waar H1N1 kotteljons in die lugversorger nie.
Twak en nonsens.
Om nie van die lughawens te praat nie.
Twee dae gelede het ek deur knoop-in-die-derm verkeer gevleg met toeters en sirenes en die ewige borborigmie van reuse-stede. Drie dae gelede het ek deur ‘n koringveld geloop waar rooi poppies die bloedspatsels onthou van vorige oorloë. Vier dae gelede het ek geluister na ‘n enkele chello wat speel in ‘n katedraal, bo-op Mont St Michel. Vyf dae gelede het ek ‘’n uitstedende pain au chocolat verorber terwyl ek gek geskeer het met my maters.
Ses dae gelede …. Sewe dae gelede….
Ja, dit is wel die moeite werd om hierdie herhinderinge in die tas te pak vir terugbring na die swart stoel toe, met die mooi uitsig en die lekker kussing.