Elke keer as ek terugkom van een van my reise en ek plak myself (uiteindelik!) neer op die swart stoel met die uitsig oor Stellenbosch se berge, dan wonder ek: wat op aarde het ek daar gemaak?
Uit die kombuis kom die geur van varsgemaakte, varsgemaalde koffie. Die kussing agter my rug is nét sag genoeg. Totaal stresloos.
Gister nog het ek paniekaanvalle gekry in ’n vliegtuig. Swaeltjies kruis die ewenaar jaarliks, maar nie 10km bo die grond teen ’n skeurende spoed gepak in ’n sardienblik waar H1N1 kotteljons in die lugversorger nie.
Twak en nonsens.
Om nie van die lughawens te praat nie.
Twee dae gelede het ek deur knoop-in-die-derm verkeer gevleg met toeters en sirenes en die ewige borborigmie van reuse-stede. Drie dae gelede het ek deur ‘n koringveld geloop waar rooi poppies die bloedspatsels onthou van vorige oorloë. Vier dae gelede het ek geluister na ‘n enkele chello wat speel in ‘n katedraal, bo-op Mont St Michel. Vyf dae gelede het ek ‘’n uitstedende pain au chocolat verorber terwyl ek gek geskeer het met my maters.
Ses dae gelede …. Sewe dae gelede….
Ja, dit is wel die moeite werd om hierdie herhinderinge in die tas te pak vir terugbring na die swart stoel toe, met die mooi uitsig en die lekker kussing.
No comments:
Post a Comment