Monday, June 20, 2011

‘Hoekom lyk my ore so?’ en ander vrae oor evolusie.


Oor verloop van tyd het omtrent 99% van alles wat ons deesdae as ‘spesies’ klassifiseer reeds hul moses teegekom.
Dit is natuurlik, dus, vir die natuur om dinge te probeer wat op die ou end nie uitwerk nie.
Renosters, byvoorbeeld, word nie algemeen beskou as iets wat ‘n spesifieke bydrae lewer tot jan-rap-en-sy-maat (kom ons noem hom maar JR+SM) se lewenskwaliteit nie. Behalwe nou vir ‘n paar vinnige rande – en as dit op is is dit op.
Ten spyte van baie van ons se onthutsing oor hierdie ligsinnigheid, blyk JR+SM egter om die mees florerende spesie op ons planeet te wees.
Sedert Marie Antoinette se dae (en sekerlik lank lank voor haar) was JR+SM besig om af te breek waar ander swaar laat bou het aan hul luukse koningkryke. JR+SM was kwaad omdat hulle nie eerste daar was nie. Sodra hul ‘n beurt kon kry, het hulle dieselfde beginsels van laat-leef-net-sodat-ek-beter-kan-leef gevolg met dieselfde verkwistende eindresultaat, om weer op hul beurt nekomgedraai te word deur ‘n nuwe geslag opkomende JR+SMaters net ‘n paar dekades later.
Iewers in die proses, sê Darwin, moet die kwaliteit van JR+SM verbeter weens oorlewing van die mees geskikste.
Maar dit is hier waar Darwin stotter en sy kop laat hang. Daar is geen oorlewing van die geskikste onder die voortstuwende populasies van JR+SMs nie, want hulle moor mekaar voortdurend en doeltreffend uit. Hulle is geneties onverwand, want hulle ontstaan telkens van nuuts af.
As die magte van evolusie geen slypkrag het om hierdie jan allemanne nie, wat is dan hul doel in die sisteem?
Op hierdie punt van my redenasie raak dinge duidelik (vir die wat dit kan volg – whiskey help).
Is JR+SM bloot slypstene: evolusionere gebeurtenisse wat kom en gaan om kragte uit te oefen op die ware goue drade van ontwikkeling?
Is hulle die tru-rat terug na die donker oertye, terwyl die room afskif en boontoe dryf?  

Sonder JR+SM is wanhoop sowaar ons voorland!

As jy weer iemand stomonnosel teëkom … wees bietjie meer simpatiek.

Sunday, June 12, 2011

‘n Rooskleurige bril



Daar is maar net twee maniere om na die wêreld te kyk: as ‘n plek wat stadig ontbind in die smeltpot van euwel, totdat die dag van vergelding en verrekening kom om die mensdom te veroordeel en te werp in die nog duistere hel wat ons waarskynlik verdien.*
Of
‘n Organisme wat organies groei volgens ‘n stel geordende reëls wat doelmatig die oorbodige uitsif en nuwe dinge tot stand bring. Mense noem haar Gaia, en sy is ‘n lieflike dame.

Dit is twee lang sinne om die ewige stryd tussen goed en kwaad te beskryf. Inidividue kies selde bewustelik kant (mens kry natuurlik uitsonderings soos Moeder Theresa en … daai een leef nog so dit is beter om stil te bly) maar mens kan wel besluit deur watter bril jy na dinge wil kyk.

Die media help nie veel nie. Selfs Disney flieks is soms ‘n verheerliking van die aaklige. Daarom, vanoggend, sewe dinge om jou wêreld weer pienk te laat lyk:

  1. Lees enigiets iets wat geskryf is deur Alexander McCall Smith. Lees ‘Whole Earth Discipline’ deur my gunsteling denker, Steward Brand. Hy het hoop.
  2. Kweek jou eie groente.
  3. Breek jou televisiestel en ignoreer koerante. Stel eerder bookmarks op vir webblaaie wat jy self uitsoek en bly so op hoogte van sake.
  4. Maak speletjies van die belaglike koerant skreeu-plakkate op die telefoonpale soggens deur jou eie berigte uit te dink wat daarby kan pas. Probeer dit net.
  5. Sien al die liefde in die wêreld raak. Dit is goed gekamoefleer, maar onmisbaar vir die geoeffende oog.
  6. Hou diere dop. In ons buurt raak die voëltjies al hoe meer soos die bome begin groei. Die kat oorkant die straat is ook heel amusant (belaglike skepsel!).
  7. Raak ontslae van die uitputters in jou lewe en maak maats met mense met energie.


Bonus raad: eet soveel cupcakes as wat jy kan.

------
* Politiek maak dit maklik om in hierdie slaggat te verval.

Sunday, June 5, 2011

Danksy die VSA 2 …



My oom Broef-Broef is steeds in New York. Ek dink hy het nou ondergronds gegaan, seker om weg te kom van Paris Hilton se handsakhond en die bouncers wat sy huur om haar ex-boyfriends terug te kry.
Die verhouding met die handsakhond was ‘n voorspelbare kat-astrofe.
Werklik, ek is nie seker hoe hierdie sier-hondjies geteel word nie, maar die lyne van etiese genetika word sowaar en sekerlik ‘n hele paar keer oorskry.
Waar anders kom daardie spits oortjies vandaan? En die kloue wat skielik uit voorheen fluweel-sagte pootjies kan skiet?

Ek dink hierdie keer het Broef-Broef sy moses teegekom.

Hy het mos die handsak bykomstigheidjie (met die heel gepaste naam van Chloë) ontmoet toe Paris haar per ongeluk op ‘n kroegstoeltjie laat staan het, handsak en al. Broef-Broef het teen daardie tyd seker al ‘n paar whiskies agter die blad gehad, en, soos hulle daar oorkant sê, “The rest is history!”

Oom Broef-Broef was nog altyd ‘n sucker vir ‘n mooi meisie met ‘n probleem. En glo my, Chloë IS ‘n probleem!

Ek is werklik bekommerd oor hom. Wat ek weet van die onderwêreld in daardie groot stad, en wat ek weet van my oom Broef-Broef, gee my goeie rede om snags wakker te lê.

Of dalk het ek net te veel cupcakes geëet gisteraand …

Thursday, June 2, 2011

Danksy die VSA ...


Dit is nie vir my moeilik om ‘n lys te maak van die dinge waarvoor ek die Amerikaners blameer nie.

Kyk net nuus, enige aand.

Nee, die uitdaging kom om mooi dinge van hulle te sê, wat ek soms moet doen danksy die vriende wat ek daar het. (Ek ken darem ‘n paar nice en interessante Amerikaners, al ek is nie dik van die pêlle nie).
Maar ek hoef nie te veel oor hulle hier te sê nie, want hulle verstaan in elk geval – genadiglik – nie Afrikaans nie.

MAAR: as dit nie vir die Amerikaners was nie, was tegnologie nie so gebruikersvriendelik nie en gewone ouens soos ek sou nie met gemak kon Facebook en blog as dit nie maklik genoeg was vir die Amerikaners om dit ook te kon doen nie.

Ek dink ek sal nou maar vir eers hier ophou …